 |
| Δημήτρης Ράπτης |
SOS - Άμεση ανάγκη αλλαγής Πολιτεύματος
Η μεταπολίτευση να τελειώσει όπως άρχισε
Οι συνήθως αναφερόμενες ως αιτίες, όπως το υδροκέφαλο δημόσιο, το πελατειακό κράτος, η γραφειοκρατία, ο θρασύς συνδικαλισμός, η σπατάλη, η διαφθορά και άλλα αμαρτήματα, είναι απλά τα συμπτώματα της πάθησης, που φρενάρουν την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη. Όχι όμως η αιτία της.
Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά ήταν και είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες του ακατάλληλου για τη Χώρα μας Πολιτεύματος, που επελέγη κατά τη μεταπολίτευση, και της παθογένειας που αυτό είχε εξ αρχής.
Ο "γυμνός βασιλιάς" είναι ο αγγλικού τύπου κοινοβουλευτισμός, όπου η Κυβέρνηση διορίζεται και παύεται από τη Βουλή εκ των μελών της. Είναι ένα σύστημα που προϋποθέτει ψυχρόαιμο λαό, με φλέγμα και αυτοπειθαρχία, και όχι μεσογειακό λαό, με αίμα που βράζει και εκ φύσεως απείθαρχο. Στην Ελλάδα, η πελατειακή σχέση κοινωνίας και βουλευτή (όπου ο βουλευτής είναι εξαρτημένος από προσωπικά, τοπικιστικά, συντεχνιακά, κεφαλαιοκρατικά και τηλεοπτικά πλέγματα συμφερόντων) επεκτείνεται αντίστοιχα σε πελατειακή σχέση βουλευτή και υπουργού, με οδυνηρή συνέπεια η Εκτελεστική εξουσία, αντί να λειτουργεί ανεξάρτητα και με κριτήριο το εθνικό συμφέρον, να μετατρέπεται σε υπηρέτη των επιμέρους πιεστικών συμφερόντων και του κομματικού συμφέροντος και να απεμπολεί το εθνικό της χρέος και το γενικό καλό χάριν αυτών.
Επειδή μάλιστα αυτά τα ειδικά συμφέροντα είναι εν πολλοίς αντικρουόμενα, η εκάστοτε Κυβέρνηση αδυνατεί να χαράξει στρατηγική και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και αυτοκαταργείται, διότι υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να παλινωδεί διαρκώς και να περιορίζεται στην κοντόφθαλμη διαχείριση των μικρών και των καθημερινών, έχοντας ως αυτοσκοπό την αυτοσυντήρησή της με αέναες ισορροπιστικές κινήσεις μεταξύ των αντιτιθέμενων πελατειακών πιέσεων (αποφυγή πολιτικού κόστους, επικοινωνιακή πολιτική αντί ουσιαστικής).
Είναι σκληρό και κακόηχο, αλλά απολύτως αληθές, το να πούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός στη Χώρα μας εκμαυλίστηκε, γιατί η στρεβλά εφαρμοζόμενη αρχή της δεδηλωμένης οδηγεί στην ακύρωση της θεμελιωδέστερης αρχής της Δημοκρατίας, που είναι η αρχή της διακρίσεως των εξουσιών! Όταν ένα Κόμμα μειοψηφίας (μετατρεπόμενο ταχυδακτυλουργικά σε "πλειοψηφία" με εκλογικούς νόμους που πλαστογραφούν τη λαϊκή βούληση) διευθύνει τη Βουλή, η Βουλή ελέγχει την Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση με τη σειρά της διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, περί ποίας "ανεξαρτησίας" των εξουσιών ομιλούμε; Εν τέλει, περί ποίου "αντιπροσωπευτικού" συστήματος και περί ποίας "Δημοκρατίας" ομιλούμε;
Η προεδρευόμενη Δημοκρατία της μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς. Ο τόπος λιμνάζει και μαραζώνει συνεχώς, ανάμεσα σε μια Βουλή αρχηγικών και αντιδημοκρατικών κομμάτων, σε μια άνευρη και αδύναμη Κυβέρνηση (δέσμια μικροσυμφερόντων μέσω κομμάτων και βουλευτών) και σε μια κατευθυνόμενη και αναποτελεσματική Δικαιοσύνη. Ιδίως μετά την ολέθρια αναθεώρηση του Συντάγματος του 1985, που αφαίρεσε από το Πολίτευμα και αυτή την έσχατη ασφαλιστική δικλείδα και εγγύηση ισορροπίας δια των προεδρικών εξουσιών, το πολιτικό μας σύστημα μετατράπηκε σε ολοκληρωτικό και σε τύποις δημοκρατικό (δικτατορία του εκάστοτε αρχηγού του δήθεν "πλειοψηφούντος" κόμματος μειοψηφίας)!
Αυτή είναι η κύρια αιτία της δημοσιονομικής κατάρρευσης της Χώρας, εκ του λόγου ότι οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις δανείζονταν υπέρογκα και αλόγιστα ποσά για να αγοράζουν την εξουσία και να διαιωνίζουν την παραμονή τους σε αυτή, ικανοποιώντας ανεύθυνα τις απαιτήσεις των πραιτοριανών τους για παροχές και διορισμούς και τις παμφάγες επιθυμίες των ιδιωτικών οικονομικών και τηλεοπτικών δυνάμεων που τις στήριζαν, πλην όμως υποθηκεύοντας αλόγιστα το μέλλον των επόμενων γενεών και ναρκοθετώντας κάθε προοπτική ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας!
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκαν ότι, έτσι, και τον τόπο βούλιαζαν αλλά και το κόμμα τους, γιατί η μικροπολιτική και πελατειακή συνταγή ουδέποτε στάθηκε επαρκής να τους εδραιώσει στην εξουσία. Οι λαοί αγκαλιάζουν τους πραγματικούς ηγέτες που τους δίνουν όραμα και προοπτική και όχι τους ταχυδακτυλουργούς που τους μοιράζουν "γυάλινες χάντρες" δίκην ιθαγενών.
Αν θέλουμε ως λαός να σταματήσουμε την κατάρρευση, πρέπει να αποκαταστήσουμε τη γνήσια Δημοκρατία. Για να το πετύχουμε αυτό, οφείλουμε να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία των εξουσιών, εγκαταλείποντας την ατελέσφορη αλχημεία της "δεδηλωμένης". Για να γίνει αυτό, ο μοναδικός δρόμος που έχουμε είναι η ριζική αλλαγή του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος που είναι σε πλήρη αποσύνθεση.
'Εχουμε άμεση ανάγκη Προεδρικής Δημοκρατίας τύπου Αμερικής, Γαλλίας, Κύπρου κλπ., που είναι το μόνο Πολίτευμα που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του λαού μας και θα επιτρέψει στην Εκτελεστική εξουσία (Πρόεδρο και Υπουργούς) να απαλλαγεί από τον κομματικό εναγκαλισμό και το πολιτικό κόστος, να κυβερνήσει αυτό τον άτακτο και απείθαρχο λαό με πυγμή (αλλά και με λαϊκή νομιμοποίηση) και να χαράξει εθνική πολιτική, με μακρόπνοο και βιώσιμο σχεδιασμό.
Το εθνικό ζητούμενο είναι το σοφό "Έκαστος εφ' ω ετάχθη", με ασυμβίβαστο μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Αιρετός Πρόεδρος δύο πενταετιών το πολύ, Υπουργοί καταξιωμένες προσωπικότητες από την κοινωνία διοριζόμενοι από τον Πρόεδρο, οι Βουλευτές στο Βουλευτήριο (εκλεγόμενοι με ανόθευτη αναλογική και ασχολούμενοι αποκλειστικά με το νομοθετικό τους έργο) και οι Δικαστές πραγματικοί ανεξάρτητοι λειτουργοί (με αιρετή ηγεσία, εκλεγόμενη από ευρύ εκλεκτορικό σώμα, απαρτιζόμενο εξ όλων των ανωτάτων δικαστικών, καθηγητών της Νομικής και προέδρων των τριτοβάθμιων ομοσπονδιών). Ταυτόχρονα, οι ηγεσίες των Ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων ασφαλείας να διορίζονται από τον Πρόεδρο με σύμφωνη γνώμη της Βουλής.
Έτσι, ο υπεύθυνος Πρόεδρος, απαλλαγμένος από τις κομματικές εξαρτήσεις και τη μικροπολιτική, θα μπορεί να αφοσιωθεί μαζί με τους επιτελείς του στο εθνικό έργο και ο τόπος να διασωθεί από τους ανεύθυνους "μικροεπαγγελματίες" της πολιτικής που τον οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.
Βέβαια, αυτή η λύση εκφεύγει των ορίων μιας τυπικής συνταγματικής αναθεώρησης, αλλά οι έκτακτες συνθήκες που διέρχεται η Χώρα δικαιολογούν την εκλογή Συντακτικής Βουλής, όπως έγινε το 1974.
Την απόφαση αυτή, ούτε νομιμοποιείται ούτε έχει τη θέληση να τη λάβει η παρούσα Βουλή (δεδομένου ότι τα κομματικά φέουδα και οι συμφεροντολόγοι πολιτευόμενοι δεν ενδιαφέρονται για το εθνικό συμφέρον, αλλά μόνο για την αυτοσυντήρησή τους και την υπουργοποίησή τους που θα διευρύνει την επιρροή τους). Η μόνη οδός είναι εκείνη της λαϊκής κυριαρχίας, έπειτα από λαϊκή κατακραυγή (με πρωτοβουλία και καθοδήγηση προσωπικοτήτων του Πνεύματος και της ευρύτερης κοινωνίας), ώστε να υποχρεωθεί το πολιτικό προσωπικό της Χώρας να θέσει το ζήτημα της αλλαγής του Πολιτεύματος υπό την έγκριση του λαού με δημοψήφισμα πριν από τις επόμενες εκλογές.
Γενικά είμαι επιφυλακτικός απέναντι στο θεσμό των δημοψηφισμάτων, γιατί ο ψηφοφόρος καλείται να αποφανθεί επάνω σε ένα πολυσύνθετο θέμα με ένα κατ΄ ανάγκην απλουστευτικό και ασαφές ερώτημα, χωρίς να γνωρίζει τα δεδομένα του φακέλου, με κίνδυνο να παραπλανηθεί και να σφάλλει. Όμως, εν προκειμένω, το δημοψήφισμα (Προεδρική ή Προεδρευόμενη;) είναι νομικά αναγκαίο, ώστε να παρακαμφθεί δια της λαϊκής κυριαρχίας το κενό του Συντάγματος σχετικά με τη διαδικασία επανεξέτασης θεμελιωδών διατάξεων. Δηλαδή, η δημοκρατική τάξη και η πραγματικότητα επιβάλλουν να κλείσει ο "κύκλος" της μεταπολίτευσης με τον τρόπο που ξεκίνησε (Πολιτειακό δημοψήφισμα και Συντακτική Βουλή).
Εύχομαι ο λαός μας να το συνειδητοποιήσει αυτό έγκαιρα και να υπάρξουν οι πνευματικοί ταγοί που θα υποδαυλίσουν αυτό το σωτήριο κίνημα. Μια τέτοια προσπάθεια θα δώσει και ουσιαστικό περιεχόμενο και κατεύθυνση στην άμορφη και ξαφνιασμένη μάζα των "αγανακτισμένων", που προς το παρόν περιορίζεται σε αναθέματα, χωρίς πρόταση εξόδου από το "πηγάδι".
Φοβούμαι ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες και ευνοϊκές για κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά είναι πλήρως αμήχανοι ως προς το τι θα διαδεχθεί αυτό το τέλος, δηλ. ως προς τη νέα αρχή. Η αλλαγή που προτείνω είναι μονόδρομος και θα γίνει, αλλά, ατυχώς, μάλλον αυτή θα επιβληθεί εκ των πραγμάτων μετά τις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα οδηγήσουν μαθηματικά σε χάος ακυβερνησίας, σε παράλυση του πολιτικού συστήματος και σε ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής.
Μακάρι να προλάβουμε το κακό, αναμορφώνοντας εγκαίρως το Πολίτευμα. Οι καιροί ου μενετοί...
Παραπομπή : Νικόλαος Σαρίπολος - Ελληνικό Συνταγματικό Δίκαιο - τόμος Α/σελ.41/1912
Αναφερόμενος στο προνομιακό για τη Βουλή άρθρο 107 του Συντάγματος του 1864, το χαρακτηρίζει ως αντιτιθέμενο στη λαϊκή κυριαρχία και στον ορθό λόγο και ως μη έχον ισχύν, με το βασικό επιχείρημα ότι «δεν είναι δυνατόν η υπό της μονήρους Βουλής, δια συναλλαγής ενασκουμένη, ολιγαρχική τυραννίς να θελήσει ποτέ να συγκατατεθεί στο να καταλύσει εαυτήν, συναινούσα εις την αναθεώρησιν του Συντάγματος»...
.
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Δημήτρη Ράπτη από τον "Κόσμο" της 1.6.2011 ]
 |
| Γιώργος Καισάριος |
Έχω πολλά προβλήματα με το πολιτικό σύστημα όπως είναι φτιαγμένο, διότι όπως σας έχω πει, δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία.
Πριν μερικά χρόνια με ρώτησαν τι πολίτευμα έχουμε στην Ελλάδα και απάντησα ως εξής:
Πολίτευμα της Ελλάδος = Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα.
H κατάσταση έχει ως ακολούθως :
- Έχεις τον Βασιλιά
(σημερινός Πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
(σημερινός Πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
- Η Αυλή, που εκτελεί τις επιθυμίες του βασιλιά
(Βουλευτές και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
(Βουλευτές και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
- Έχεις τους επιστάτες, που διαχειρίζονται το φέουδο (σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι).
- Έχεις τους χωρικούς που δουλεύουν τη γη (Ελληνικός Λαός).
- Τέλος, έχεις και τους γελωτοποιούς (δημοσιογράφοι).
[ Αν και βέβαια οι γελωτοποιοί δεν αποτελούν μέρος της κυβέρνησης, δηλ. αυτών που
παίρνουν τις αποφάσεις, εντούτοις ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος μιας Αυλής ]
παίρνουν τις αποφάσεις, εντούτοις ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος μιας Αυλής ]
Το πρόβλημα με το όλο πολιτικό οικοδόμημα είναι ότι αυτοί που εκλέγονται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους τους και με τα προβλήματα της χώρας.
Ειδικά δε όσον αφορά τους βουλευτές επικρατείας, αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τρόπο να βάζει τον όποιο εκλεκτό θεωρεί πρέπον η εκάστοτε πολιτική κλίκα.
Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της κλίκας και του κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, με το έτσι θέλω, επειδή γουστάρω, που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το όλο σκηνικό είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όπου εκλέγονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν.
Πόσους από τους βουλευτές που είναι σε αυτό το αρρωστημένο κοινοβούλιο γνωρίζετε; Πόσοι από αυτούς ξέρετε που στέκονται; Πόσοι σας έχουν εκθέσει τις απόψεις τους για το οτιδήποτε;
Πιο σημαντικό, ποιοι έχουν μια οποιαδήποτε άποψη ανεξάρτητη, που, ενδεχομένως να μη συμβαδίζει με τις επίσημες προτάσεις του κόμματος που ανήκουν;
Στη λίστα λοιπόν για το τι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή η χώρα για να γίνουμε δημοκρατία, βάλτε και μια "big" συνταγματική αναθεώρηση, όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατάργηση των βουλευτών επικρατείας αλλά και του δικαιώματος του καθενός να πολιτεύεται όπου τον συμφέρει, άσχετα αν δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι στην περιοχή που υποτίθεται ότι καλείται να εκπροσωπήσει.
Πολλοί λένε ότι πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές από τους 300 στους 200. Και να γίνει αυτό, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι θεσμοί αυτής της δημοκρατίας και ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις.
Και αυτό ακούει εις το όνομα μιας Προεδρικής Δημοκρατίας, όπου ο ψηφοφόρος θα ψηφίζει ξεχωριστά για τον Πρόεδρο (που θα έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες, καταργούμενου παντελώς του Πρωθυπουργού) και ξεχωριστά για το Νομοθετικό Σώμα (όπου οι υποψήφιοι θα μπαίνουν στο ψηφοδέλτιο κατόπιν προκριματικής διαδικασίας, ανταγωνιζόμενοι άλλους του ιδίου κόμματος που θα ήθελαν να πάρουν τη θέση στο ίδιο ψηφοδέλτιο).
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Γ. Καισάριου από το "Capital.Gr" ]
ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Στ. Λυγερού από την "Καθημερινή" της 15.6.2012 ]
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Γ. Καισάριου από το "Capital.Gr" ]
 |
| Σταύρος Λυγερός |
Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η Ελλάδα διολισθαίνει επιταχυνόμενα προς το σημείο που η κατάρρευση θα καταστεί αναπόφευκτη. Για την ακρίβεια, βιώνουμε ήδη τα πρώτα σημάδια. Δεν είναι μόνο τα ασφαλιστικά Ταμεία που εμφανίζουν ρωγμές. Είναι και τα νοσοκομεία και άλλες ζωτικής σημασίας για την κοινωνική ομαλότητα δομές, όπως οι οργανισμοί παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου. Η πρωτοφανής συρρίκνωση του ΑΕΠ συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτοξεύεται. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που η φτωχοποίηση καλπάζει και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται.
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία βιώνει μια παράλληλη τραγωδία. Οι ένοπλες ληστείες, που συχνά εξελίσσονται σε ληστείες μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Το πρωταρχικό ανθρώπινο δικαίωμα της ασφάλειας παραβιάζεται μαζικά. Ο φόβος κυριαρχεί. Είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι αυτό το είδος της εγκληματικότητας τροφοδοτείται δυσανάλογα από το γεγονός ότι στην Ελλάδα λιμνάζει ένας τεράστιος αριθμός λαθρομεταναστών που δεν μπορεί να επιβιώσει και που επιπλέον έχει μια διαφορετική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή.
Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πράξεων και κυρίως παραλείψεων. Οι πολίτες δεν είναι αθώοι, αλλά, όπως πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Με άλλα λόγια, τη βασική ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αιτία που έχει διαρραγεί η αναγκαία για τη λειτουργία της δημοκρατίας εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς τους κυβερνώντες. Αυτή είναι η αιτία που την Κυριακή, αντί να αναμετρούνται πολιτικά προγράμματα ανάταξης, συγκρούονται το «κόμμα του φόβου» (εκφράζεται από τη Ν.Δ.) με το «κόμμα της τιμωρίας» (εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ).
Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας (δημοσιονομικά και ανάπτυξη), αλλά και στα επίπεδα των θεσμών και της δημόσιας ασφάλειας. Το πολλαπλά ακρωτηριασμένο κράτος δικαίου πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει. Το κλειστό, σε μεγάλο βαθμό «αυτιστικό» και απαξιωμένο, σύστημα εξουσίας είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή.
Ο μόνος τρόπος διεμβολισμού του είναι η μετάβαση, με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ και ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ, από την προεδρευομένη στην ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία θα λειτουργούσε πολλαπλά ως «επανεκκίνηση». Πρώτον, θα θρυμμάτιζε το πελατειακό σύστημα. Δεύτερον, η εκλογή Προέδρου από τον λαό θα έδινε τη δυνατότητα απεγκλωβισμού του εκάστοτε κυβερνήτη από τις δουλείες των κομματικών μηχανισμών, που συμπεριφέρονται όχι σαν πολιτικοί οργανισμοί, αλλά σαν φυλές, σαν νομείς της εξουσίας. Τρίτον, η ανάδειξη σε υπουργικά αξιώματα κοινωνικών στελεχών, τα οποία σήμερα είναι απρόθυμα να μπουν στις μυλόπετρες της μικροπολιτικής, θα ανανέωνε ριζικά και διαρκώς την πολιτική ελίτ.
Προφανώς, η αλλαγή πολιτεύματος δεν είναι πανάκεια. Δίνει, όμως, τη δυνατότητα για μία τομή στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί ως μέρος του προβλήματος κι όχι ως παράγοντας λύσης. Ας μην ξεχνάμε ότι η Χώρα διολισθαίνει στην άβυσσο…
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία βιώνει μια παράλληλη τραγωδία. Οι ένοπλες ληστείες, που συχνά εξελίσσονται σε ληστείες μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Το πρωταρχικό ανθρώπινο δικαίωμα της ασφάλειας παραβιάζεται μαζικά. Ο φόβος κυριαρχεί. Είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι αυτό το είδος της εγκληματικότητας τροφοδοτείται δυσανάλογα από το γεγονός ότι στην Ελλάδα λιμνάζει ένας τεράστιος αριθμός λαθρομεταναστών που δεν μπορεί να επιβιώσει και που επιπλέον έχει μια διαφορετική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή.
Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πράξεων και κυρίως παραλείψεων. Οι πολίτες δεν είναι αθώοι, αλλά, όπως πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Με άλλα λόγια, τη βασική ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αιτία που έχει διαρραγεί η αναγκαία για τη λειτουργία της δημοκρατίας εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς τους κυβερνώντες. Αυτή είναι η αιτία που την Κυριακή, αντί να αναμετρούνται πολιτικά προγράμματα ανάταξης, συγκρούονται το «κόμμα του φόβου» (εκφράζεται από τη Ν.Δ.) με το «κόμμα της τιμωρίας» (εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ).
Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας (δημοσιονομικά και ανάπτυξη), αλλά και στα επίπεδα των θεσμών και της δημόσιας ασφάλειας. Το πολλαπλά ακρωτηριασμένο κράτος δικαίου πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει. Το κλειστό, σε μεγάλο βαθμό «αυτιστικό» και απαξιωμένο, σύστημα εξουσίας είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή.
Ο μόνος τρόπος διεμβολισμού του είναι η μετάβαση, με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ και ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ, από την προεδρευομένη στην ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία θα λειτουργούσε πολλαπλά ως «επανεκκίνηση». Πρώτον, θα θρυμμάτιζε το πελατειακό σύστημα. Δεύτερον, η εκλογή Προέδρου από τον λαό θα έδινε τη δυνατότητα απεγκλωβισμού του εκάστοτε κυβερνήτη από τις δουλείες των κομματικών μηχανισμών, που συμπεριφέρονται όχι σαν πολιτικοί οργανισμοί, αλλά σαν φυλές, σαν νομείς της εξουσίας. Τρίτον, η ανάδειξη σε υπουργικά αξιώματα κοινωνικών στελεχών, τα οποία σήμερα είναι απρόθυμα να μπουν στις μυλόπετρες της μικροπολιτικής, θα ανανέωνε ριζικά και διαρκώς την πολιτική ελίτ.
Προφανώς, η αλλαγή πολιτεύματος δεν είναι πανάκεια. Δίνει, όμως, τη δυνατότητα για μία τομή στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί ως μέρος του προβλήματος κι όχι ως παράγοντας λύσης. Ας μην ξεχνάμε ότι η Χώρα διολισθαίνει στην άβυσσο…
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Στ. Λυγερού από την "Καθημερινή" της 15.6.2012 ]
 |
| Μελέτης Μελετόπουλος |
Προτείνω Προεδρική Δημοκρατία
Διάλεξη του Μελέτη Μελετόπουλου
[ Εστάλη από τον Νίκο Ροδίτη ]
 |
| Αλέξης Παπαχελάς |
Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι το γεγονός ότι ανθρωπάκια, πολύ μικρά ανθρωπάκια, βρέθηκαν σε κρίσιμες θέσεις ευθύνης στην ελληνική κοινωνία.
Μετριότατοι ακαδημαϊκοί έγιναν πρυτάνεις. Οχι λόγω λαμπρής ακαδημαϊκής καριέρας, αλλά λόγω της υποστήριξης φοιτητικών παρατάξεων, συνδικαλιστών "μονιμάδων" και δημοσίων σχέσεων. Ανθρωποι φοβισμένοι, θέλουν να περάσει η θητεία τους χωρίς μπελάδες, χωρίς αντιπαραθέσεις και, ει δυνατόν, χωρίς να αλλάξει τίποτα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Μετριότατοι δικηγορίσκοι ή άνθρωποι που δεν είχαν κολλήσει ούτε ένα ένσημο, εκτός από παρουσίες σε φοιτητικά αμφιθέατρα, βρέθηκαν επίσης σε υπουργικές καρέκλες. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να διορίζουν κανένα δικό τους, να τα έχουν καλά με τους συνδικαλιστές, να μοιράζουν κανένα παραπολιτικό σε καμιά φυλλάδα και να προσεύχονται μην τους τύχει καμιά στραβή.
Τα ανθρωπάκια βρέθηκαν σε ανώτατες θέσεις όμως και στο στρατό και την αστυνομία, στην καρδιά δηλαδή, του Κράτους, όπου θεωρητικά δεν χωρούν εκπτώσεις. Θυμάμαι ακόμη και ανατριχιάζω έναν ανώτατο αξιωματικό του στρατού που έπαιξε κάποιο ρόλο στα Ιμια να τρέμει και να μου λέει: "Kι εγώ δεν ξέρω πώς έφτασα στη θέση που είχα τότε, αλλά καλά να ’ναι το ΠΑΣΟΚ". Η ξεφτίλα ήταν τέτοια, που στις προαγωγές δεν είχε σημασία αν ήξερες αγγλικά ή αν είχες σπουδάσει κάτι παραπάνω, αλλά το αν ήσουν του Σκουλαρίκη ή του Γκελεστάθη.
Τα ανθρωπάκια έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι όλοι "καλοί άνθρωποι" και δεν νιώθουν ότι είναι τόσο μικροί σε σχέση με τις προσδοκίες του θεσμού που υπηρετούν. Υποθέτω, είναι σαν να είναι κάποιος ο έκτος από τους επτά νάνους' δεν νιώθει ιδιαίτερα κοντός.
Το άλλο τους χαρακτηριστικό είναι πως, όταν έρχονται τα δύσκολα, καταρρέουν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν θέλουν μπελάδες, θέλουν την ησυχία τους. Τους είναι αδύνατο να πάρουν μιαν απόφαση με κόστος, να βρουν το θάρρος και να κάνουν αυτό που απαιτεί η θέση τους. Τα ανθρωπάκια είναι τόσο εθισμένα στην ίντριγκα, στη διαπλοκή και στις δημόσιες σχέσεις, που αδυνατούν να σκεφτούν, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, σαν ηγέτες ενός συγκροτημένου Κράτους.
Από την άλλη μεριά έχεις τις φωτεινές εξαιρέσεις, τους πολλούς ανώνυμους λεβέντες του χρέους, που κάνουν τη δουλειά τους, τιμούν τη θέση τους και κρατούν αυτή τη Χώρα όρθια ακόμη. Μπορεί να είναι πιλότοι που πετούν στις πιο αντίξοες συνθήκες με λίγα λεφτά πάνω από το Φαρμακονήσι, όταν εμφανίζονται προκλητικά τα τουρκικά αεροσκάφη. Μπορεί να είναι πρυτάνεις και καθηγητές σε πανεπιστήμια, που τα προστατεύουν από τις μαφίες και τις συμμορίες, χωρίς να κάνουν πολλή φασαρία. Μπορεί να είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας που κοιμάται στο γραφείο του ενώ παίρνει 1.300 ευρώ τον μήνα, αλλά προστατεύει την κοινωνία από βαρεμένους παράφρονες που θέλουν να τα κάψουν όλα αν μπορούν. Μπορεί, τέλος, να είναι ένας ικανός, έντιμος δημόσιος υπάλληλος, που κρατάει μια ολόκληρη υπηρεσία, ενώ γύρω του η πλειοψηφία πλέκει ή παίζει τέτρις και η πολιτική "ηγεσία" ασχολείται με ρουσφέτια. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους, πληρώνονται λίγο και μας επιτρέπουν ακόμη να λέμε ότι υπάρχει Κράτος στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα είναι πώς να αλλάξουμε οριστικά και αμετάκλητα τους μηχανισμούς και θεσμούς, που επιτρέπουν σε "νούμερα", σε ανθρωπάκια, να φτάνουν στην κορυφή διαφόρων θεσμών του δημόσιου βίου!
(Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. στην αστυνομία ή στο στρατό, σπανίζουν πια τα "νούμερα" και συναντάς όλο και περισσότερο επαγγελματίες με άποψη και θάρρος. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τα πανεπιστήμια.)
(Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. στην αστυνομία ή στο στρατό, σπανίζουν πια τα "νούμερα" και συναντάς όλο και περισσότερο επαγγελματίες με άποψη και θάρρος. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τα πανεπιστήμια.)
Υ/Γ (Ραγιάς): Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τους πολιτικούς μας. Δυστυχώς, όπως είπε ο σοφός Θανάσης Κανελλόπουλος, «Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σαν τις βιβλιοθήκες! Στα ψηλότερα ράφια βάζουμε τα πιο άχρηστα βιβλία»"! Κρίμα!
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Αλέξη Παπαχελά από την "Καθημερινή" της 30.1.2011 ]
 |
| Χρήστος Γιανναράς |
Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.
17 μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.
Σε 17 ολόκληρους μήνες, από τους 239 βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε 10 να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω 10 με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω 10 βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.
Aρκούσαν 10 βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα 2 κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.
Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.
Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.
Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε 10 πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.
Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, 30 χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκ. ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!
H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για 10 τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια - δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.
Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα. Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου.
Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.
Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν 10 πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.
Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 - 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ : Γιανναράς - Ανάγκη αλλαγής Συντάγματος
http://www.youtube.com/watch?v=OOa7Su3EXMU&feature=related
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ : Γιανναράς - Ανάγκη αλλαγής Συντάγματος
http://www.youtube.com/watch?v=OOa7Su3EXMU&feature=related
[ Αναδημοσίευση άρθρου του Χρήστου Γιανναρά από την "Καθημερινή" της 16.10.2011 ]
 |
| Πάνος Μάντζαρης |
ΣΧΟΛΙΟ :
Στην τραγωδία της χώρας μας, ο "από Μηχανής Θεός"...
είμαστε εμείς!
είμαστε εμείς!
Διάβασα το άρθρο του κ. Χρήστου Γιανναρά, που όπως πάντα, είναι ιδιαίτερα ευφράδης.
ΣΧΟΛΙΟ : Επικροτώ το συμπέρασμα του κ. Παπαχελά, που λέει "Το πρόβλημα είναι πώς να αλλάξουμε οριστικά και αμετάκλητα τους μηχανισμούς και θεσμούς, που επιτρέπουν σε "νούμερα", σε ανθρωπάκια, να φτάνουν στην κορυφή διαφόρων θεσμών του δημοσίου βίου"!
Κατά τη γνώμη μου, η λύση πρέπει να είναι κάθετη και ριζική, δηλαδή η συνολική αλλαγή του εξ αρχής αποτυχημένου Πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας (που λειτουργεί με Πρόεδρο "μαριονέτα" και Πρωθυπουργό "δικτάτορα")! Ιδίως μετά την οικτρή "αναθεώρηση" Κουτσόγιωργα του 1985 (με στόχο την εκλογή Σαρτζετάκη), εκτός από αποτυχημένο, έγινε και επικίνδυνο για τον Τόπο και για τη δημοκρατία!
ΓΙΑ να το καταλάβω :
Και;;; Γαία πυρί μειχθήτω; Ποια είναι η πρόταση;
Τέτοιες σκέψεις ακούμε στα καφενεία καθημερινά από αμόρφωτους ανθρώπους, που εκφράζουν την αγανάκτησή τους, αναγνωρίζοντας οι ίδιοι την ανεπάρκεια του συλλογισμού τους. Δεν είναι δα και καθηγητές Πανεπιστημίου!
Η Πνευματική Ηγεσία νομίζω πως θα πρέπει να διατυπώνει προτάσεις και τρόπους επίτευξης στόχων, ώστε η Ηγεσία να ελέγχεται και να υποβοηθείται στο έργο της. Φαίνεται πως, μαζί με τα κόμματα, έχει καταλήξει ανεπαρκής και η θεωρούμενη "Πνευματική Ηγεσία" του τόπου.
Αν βλέπεις αδιέξοδο, βρίσκεις άλλο δρόμο. Ο "από Μηχανής Θεός" είμαστε εμείς! (νομίζω το είπαν καποιοι πρόγονοί μας πριν από πολλά χρόνια). Η Ελλάδα είναι ευλογημένο και πλούσιο μέρος και εύκολα μπορεί να ζήσει κάποιος εδώ. Δεν χρειαζόμαστε "Σωτήρες" που ζητούν την υποτέλειά μας, αλλ΄ ούτε και "Μεσίες".
ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ !
Υ/Γ : Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τις θέσεις των Δ. Ράπτη, Μ. Μελετόπουλου, Σ. Λυγερού και Γ. Καισάριου, που δεν εξορκίζουν μόνο το κακό, αλλά και προτείνουν "φάρμακο". Υπάρχει άμεση ανάγκη αναμόρφωσης του Πολιτεύματος στην κατεύθυνση της ανεξαρτητοποίησης της Εκτελεστικής Εξουσίας (δηλ. του Management της Χώρας) από τη Νομοθετική (πρότυπο Η.Π.Α.).
[ Εστάλη από τον Πάνο Μάντζαρη, Ναυπηγό Ε.Μ.Π. - Ηλεκτρολόγο Μηχανολόγο Ε.Μ.Π. - MSc. Management M.I.T. Βοστώνης ]
ΣΧΟΛΙΟ : Με πείσατε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πολιτικά
[ Εστάλη από την Αμαλία Ρόκου ]
1. Τα κόμματα έχουν σαπίσει και απαρτίζονται από φαύλους.
2. Επειδή τα φαύλα κόμματα δημιούργησαν την καταστροφή, δεν μπορούν να την αποσοβήσουν.
3. Άρα χρειάζεται να πάρουν την εξουσία ΑΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, μη εμπλεκόμενοι στους φαύλους μηχανισμούς.
4. Εννοείται ότι αυτούς δεν είναι σε θέση να τους διαλέξουν οι φαύλοι (με τα κριτήρια που πραγματικά εξυπηρετούν την κοινωνία).
5. Ας βρεθούν 10 βουλευτές της Κυβέρνησης να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτήν.
2. Επειδή τα φαύλα κόμματα δημιούργησαν την καταστροφή, δεν μπορούν να την αποσοβήσουν.
3. Άρα χρειάζεται να πάρουν την εξουσία ΑΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, μη εμπλεκόμενοι στους φαύλους μηχανισμούς.
4. Εννοείται ότι αυτούς δεν είναι σε θέση να τους διαλέξουν οι φαύλοι (με τα κριτήρια που πραγματικά εξυπηρετούν την κοινωνία).
5. Ας βρεθούν 10 βουλευτές της Κυβέρνησης να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτήν.
Και;;; Γαία πυρί μειχθήτω; Ποια είναι η πρόταση;
Τέτοιες σκέψεις ακούμε στα καφενεία καθημερινά από αμόρφωτους ανθρώπους, που εκφράζουν την αγανάκτησή τους, αναγνωρίζοντας οι ίδιοι την ανεπάρκεια του συλλογισμού τους. Δεν είναι δα και καθηγητές Πανεπιστημίου!
Η Πνευματική Ηγεσία νομίζω πως θα πρέπει να διατυπώνει προτάσεις και τρόπους επίτευξης στόχων, ώστε η Ηγεσία να ελέγχεται και να υποβοηθείται στο έργο της. Φαίνεται πως, μαζί με τα κόμματα, έχει καταλήξει ανεπαρκής και η θεωρούμενη "Πνευματική Ηγεσία" του τόπου.
Αν βλέπεις αδιέξοδο, βρίσκεις άλλο δρόμο. Ο "από Μηχανής Θεός" είμαστε εμείς! (νομίζω το είπαν καποιοι πρόγονοί μας πριν από πολλά χρόνια). Η Ελλάδα είναι ευλογημένο και πλούσιο μέρος και εύκολα μπορεί να ζήσει κάποιος εδώ. Δεν χρειαζόμαστε "Σωτήρες" που ζητούν την υποτέλειά μας, αλλ΄ ούτε και "Μεσίες".
ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ !
Υ/Γ : Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τις θέσεις των Δ. Ράπτη, Μ. Μελετόπουλου, Σ. Λυγερού και Γ. Καισάριου, που δεν εξορκίζουν μόνο το κακό, αλλά και προτείνουν "φάρμακο". Υπάρχει άμεση ανάγκη αναμόρφωσης του Πολιτεύματος στην κατεύθυνση της ανεξαρτητοποίησης της Εκτελεστικής Εξουσίας (δηλ. του Management της Χώρας) από τη Νομοθετική (πρότυπο Η.Π.Α.).
[ Εστάλη από τον Πάνο Μάντζαρη, Ναυπηγό Ε.Μ.Π. - Ηλεκτρολόγο Μηχανολόγο Ε.Μ.Π. - MSc. Management M.I.T. Βοστώνης ]
(και κατ΄επέκταση, και οικονομικά), για να μην πνιγεί η Ελλάδα.
Όμως αυτό, σίγουρα ΔΕΝ θα το κάνουμε, ακριβώς διότι είναι Η ΛΥΣΗ !
Όμως αυτό, σίγουρα ΔΕΝ θα το κάνουμε, ακριβώς διότι είναι Η ΛΥΣΗ !
Ισχύει το θεώρημα του πτυελοδοχείου (Πτυελοδοχείον καλείται δοχείον, πέριξ του οποίου οι Έλληνες πτύουσιν) παραφρασμένο :
"Λύση είναι αυτό, πέριξ του οποίου οι Έλληνες βυζαντινολογούν"!
Ή βυσσοδομούν ή χορεύουν αν προτιμάτε...
Κρίμα! Μεγάλο κρίμα!
"Λύση είναι αυτό, πέριξ του οποίου οι Έλληνες βυζαντινολογούν"!
Ή βυσσοδομούν ή χορεύουν αν προτιμάτε...
Κρίμα! Μεγάλο κρίμα!
[ Εστάλη από την Αμαλία Ρόκου ]
Κατά τη γνώμη μου, η λύση πρέπει να είναι κάθετη και ριζική, δηλαδή η συνολική αλλαγή του εξ αρχής αποτυχημένου Πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας (που λειτουργεί με Πρόεδρο "μαριονέτα" και Πρωθυπουργό "δικτάτορα")! Ιδίως μετά την οικτρή "αναθεώρηση" Κουτσόγιωργα του 1985 (με στόχο την εκλογή Σαρτζετάκη), εκτός από αποτυχημένο, έγινε και επικίνδυνο για τον Τόπο και για τη δημοκρατία!
Η ανάλυση του κ. Ράπτη είναι τόσο τεκμηριωμένη, που με έπεισε απόλυτα και, κατά τη γνώμη μου, δεν επιδέχεται αντίλογο. Παρομοίως και οι εισηγήσεις των υπολοίπων. Μακάρι να εισακουσθούν οι φρόνιμες φωνές ανιδιοτελών πνευματικών ανθρώπων την ύστατη ώρα...
[ Εστάλη από τον Γιώργο Τσιμπιδάρο ]
[ Εστάλη από τον Γιώργο Τσιμπιδάρο ]
